رویکردی فرانسوی به نظریهٔ روان‌کاوی: نمونهٔ کار آندره گرین

آندره گرین را می‌توان در کنار دیگر روان‌کاوان برجستهٔ فرانسوی، همچون روسولاتو (۱۹۷۸)، لاپلانش (۱۹۸۹) و آنزیو (۱۹۹۳)، از «پسا‌لاکانی‌ها» دانست. پسا‌لاکانی‌ها بر نقش انواع گوناگون دال‌ها(signifiers)  تأکید دارند که در پیچیدگیِ ذهن سهیم‌اند. زبان‌شناسی سوسوری، که بر لاکان تأثیری ژرف نهاد، میان «دال» (واژه) و «مدلول» (بافت یا کانون معنایی‌ای که دال بدان ارجاع می‌دهد) تمایز می‌گذارد. فرض بر آن است که انواع متفاوتی از دال‌ها با نظام‌های بازنماییِ گوناگون در ذهن متناظرند. گرین و دیگر پسا‌لاکانی‌ها بر این باورند که سائق‌ها، عواطف، «بازنمایی‌های اُبژه‌ایِ عینی» (thing-presentations؛ اُبژه‌های مادی و به‌طور مستقیم تجربه‌شده)، بازنمایی‌های واژه‌ای و مانند آن، هر یک به واسطهٔ گونه‌ای از دال‌ها (نظام‌های نمادین) بازنمایی می‌شوند. گرین (۱۹۹۹ب) این پدیده را «ناهمگونیِ دال» می‌نامد. در گفتار بیماران، کنشِ متقابلِ چندین مجرای معنا آشکار است: برخی بازنمایانه‌اند، برخی عاطفی، و برخی دیگر با حالات جسمانی، کنش‌نمایی، بیان‌های واقعیت، فرایندهای تفکر و غیره ارتباط دارند. گرین (۲۰۰۰الف) استدلال می‌کند که برای درک پیچیدگی، ساختار و کارکرد معنا در پسِ گفتار، بایستی حرکت از یک مجرای ارتباطی به مجرای دیگر را دریافت. او بر وجود زنجیره‌هایی از دال‌ها باور دارد که در تعامل متقابل طنین‌اندازند. عنصری از گفتار که به‌شدت احساس می‌شود، واجد آن چیزی است که گرین آن را «طنینِ بازگشتی» (retroactive reverberation) می‌خواند؛ بدین معنا که پژواک‌هایی در گفتار پدیدار می‌شوند که نشان می‌دهند قدرت معنا چگونه می‌تواند مدت‌ها پس از خاموشیِ گفتارِ حاملش تداوم یابد.